Οι γιορτές πέρασαν, ο Χριστός Ανέστη και η νηστεία τελείωσε. Αυτό το διάστημα της νηστείας, μια σκέψη γυρνούσε στο μυαλό μου. Τελικά η μισή αλήθεια, είναι αλήθεια ή ψέμα;
Μιλώντας για μισές αλήθειες, σκέφτομαι ό,τι ακούω γενικότερα, αλλά και ειδικότερα, το τρέχον διάστημα στο όμορφο χωριό μας. Προσπαθώντας να είμαι όσο το δυνατόν πιο αντικειμενικός, θα αναφέρω μερικά γεγονότα που μου έκαναν εντύπωση, χωρίς να πέφτω στη παγίδα της συκοφαντίας, των απειλών και της εξύβρισης, όπως συνέβη σε εμένα, από τη μέρα που αποφάσισα να δημοσιοποιώ την άποψη μου.
Όπως όλοι οι κάτοικοι της Αιδηψού μάθαμε, οι παιδικές χαρές του δήμου ήταν για κλάματα, έτσι ο Δήμος, με μικρή χρονοκαθυστέρηση, αποφάσισε την μετακίνηση της παιδικής χαράς, από ένα κεντρικότατο σημείο της πόλης, στο πάρκο κάτω από το δημοτικό σχολείο. Μια κίνηση που σχολιάστηκε ποικιλοτρόπως. Σίγουρα όμως, δεν φαίνεται πουθενά στο άμεσο μέλλον, η αξιοποίηση του χώρου για κάποια άλλη χρήση. Για την ώρα παραμένει ένα επικίνδυνο σημείο, στο κέντρο της παραλιακής οδού. Όσον αφορά την νέα παιδική χαρά αναρωτιέμαι, τελικά τι είναι πιο σημαντικό; η πραγματική ασφάλεια των παιδιών ή, η αποφυγή των προστίμων;
Γιατί για βδομάδες ο χώρος της αποψίλωσης της παιδικής χαράς, έμενε αφύλαχτος και χωρίς καμία ιδιαίτερη μνεία για προστασία. Όταν δε, ολοκληρώθηκε το έργο, είδα με έκπληξη μου, όπως φαίνεται και στις φωτογραφίες, να προεξέχουν τσιμέντα και η πλάκα πάνω στην οποία τοποθετήθηκαν τα παιχνίδια, να έχει χτιστεί σε ύψος επικίνδυνο, για τα πόδια ενός μικρού παιδιού. Φυσικά για περίφραξη ούτε λόγος. Μετά από όλα αυτά δεν ξέρω, τι αξία έχει να αναφέρω το μέγεθος και την ποικιλία της “παιδικής” χαράς.
Αυτά για σήμερα, η συνέχεια σύντομα, ακόμα πιο ενδιαφέρουσα, σε επόμενο άρθρο με τίτλο, “Τελικά κάποιοι μπορούν;”
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου